Den Haag

De Dutch Swing College Band is een Nederlands dixieland orkest, dat werd opgericht op 5 mei 1945, de dag waarop de Tweede Wereldoorlog in Nederland tot een eind kwam. Aan de wieg van het orkest stonden Peter Schilperoort (klarinet), Frans Vink (piano), Henny Frohwein (bas) en Tonny Nüsser (drums). Als leider fungeerde Frans Vink.Hoewel de stijl van het orkest bij de oprichting nog niet geheel vast lag, koos het orkest in 1946 voor de dixielandmuziek als de stijl waarin het verder wilde gaan. In 1946 werd de leiding overgenomen door Peter Schilperoort en verliet pianist Frans Vink het orkest. Joop Schrier volgde hem op. Ook werd het orkest - in verband met de gekozen muzikale richting - verder uitgebreid met onder meer Kees van Dorsser (trompet), Wim Kolstee (trombone) en Arie Merkt (drums). De naam van het orkest lag in de vroege jaren overigens nog niet duidelijk vast. Vaak werd het orkest in de vroege jaren aangeduid (ook op vroege platenlabels) als The Orchestra of the Dutch Swing College. Rond 1948 kwamen de eerste plaatopnamen op de markt en nam de populariteit van het orkest snel toe. De jaren veertig en vijftig van de twintigste eeuw waren de jaren van de dixieland revival. Dixielandmuziek was toen razend populair, vooral bij de jeugd.Het orkest beleefde zijn grootste triomfen in de jaren 50 van de twintigste eeuw. Het karakteristieke geluid dat het orkest in de late jaren veertig en vijftig ontwikkelde, had als belangrijke kenmerken het gebruik van twee klarinetten of het gebruik van twee trompetten. Naast Peter Schilperoort trad Dim Kesber als tweede klarinettist tot het orkest toe. De tweede trompet werd bespeeld door wisselende orkestleden. Het orkest maakte niet alleen grammofoonplaten, maar het trad ook regelmatig - in de jaren vijftig wekelijks - op voor de radio. Ook buiten de grenzen trok het orkest toen de aandacht. Beroemde buitenlandse musici die met de Dutch Swing College Band gespeeld hebben waren onder meer sopraansaxofonist Sidney Bechet (die de later zo bekend geworden Dutch Swing College Blues voor het orkest schreef) en zangeres Neva Raphaello die niet meer weg te denken was als vaste gast van het orkest na het grote succes van de plaatopname van Doctor Jazz.De bezetting van het orkest was in de vroege jaren vijftig nog niet gestabiliseerd. Inmiddels werd de bas bespeeld door Bob van Oven en speelde Arie Ligthart banjo en gitaar. De perfectionist Peter Schilperoort bleef de leider van het orkest.Uit de jaren 50 van de twintigste eeuw dateren de grote successen als Doctor Jazz, When the Saints Go Marching In (op beide zijden van een 78-toerenplaat in twee delen opgenomen), King Porter Stomp (met Sidney Bechet), Dutch Swing College Blues (ook met. en geschreven door Sidney Bechet), Cake Walking Babies Back Home, Mon Homme en het nummer dat vrijwel vanaf het begin de herkenningsmelodie van het orkest was: Way Down Yonder in New Orleans.In 1955 verliet Peter Schilperoort het orkest, om te gaan werken als ingenieur bij Fokker. De leiding werd toen overgenomen door pianist Joop Schrier. Als nieuwe klarinettist kwam Jan Morks toen bij het orkest. Het afscheid van oprichter Peter Schilperoort werd gevierd met een groot concert in het Kurhaus in Scheveningen. De grammofoonplaat ervan is nog steeds een collector's item. In 1959 trad trombonist Dick Kaart toe.The Dutch Swing College Band is het langst bestaande professionele traditionele Jazzorkest ter wereld met een grote schare fans vanaf 1945. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er bij het publiek verschillende favoriete bezettingen zijn, er is namelijk geen heden zonder verleden. Bij de DSCB heeft het ” hier en nu “ echter altijd op de voorgrond gestaan. Met eigen composities van de bandleden en nieuwe arrangementen van bestaande nummers worden heden en verleden samengesmeed waarbij het muzikale concept op hoog muzikaal niveau wordt gehandhaafd.